انتظار فرج و تحصیل مقدّمات آن:

ما باید انتظار فرج حضرت غائب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ را داشته باشیم، و فرجش را فرج عموم بدانیم، و در هر وقت و هر حال باید منتظر باشیم، ولى آیا مى شود انتظار فرج آن حضرت را داشته باشیم، بدون مقدمات و تحمّل ابتلائاتى که براى اهل ایمان پیش مى آید؟! با این حال، چه اشکالى دارد که تعجیل فرج آن حضرت را با عافیت بخواهیم، یعنى این که بخواهیم بیش از این بلاها که تا به حال بر سر مؤمنین آمده، بلاى دیگرى نبینند؟! زیرا در روایت آمده است:

وقتى سفیانى خروج مى کند، هر کس نام على، فاطمه، حسن و یا حسین را دارد مى کشد. پس از این که عدّه اى کشته مى شوند، بقیّه مى گویند: پدران و مادران ما گناه کرده اند و این اسم ها را بر ما گذاشته اند، ما چه تقصیر داریم. در این جا سفیانى تفضّل مى کند! و به افراد خود دستور مى دهد از کشتن صاحب بعضى از نام ها خوددارى کنند، ولى صاحب بعضى از نام ها را بکشند! چنان که زمانى یهودى ها اگر مى دیدند صاحب شناسنامه، شیعى است، فورا او را مى کشتند! الآن هم منتظر دستورند! در هر حال، باید منتظر فرج باشیم ولى با مقدمات آن؛ ولى مى دانیم که ضعیفیم و طاقت ابتلائات سخت را نداریم، لذا از خدا بخواهیم که شیعه بعد از این دیگر به ابتلائات بیشتر، مبتلا نشود. و اهمّ مقدّمات انتظار فرج را که توبه و طهارت از گناهان است، تحصیل کنیم.

کسانى منتظر فرج هستند که... :

هر دقیقه اى که مى گذرد جایگزین و عوض ندارد، از دست رفته و گذشته است و  دیگر برنمى گردد. اى کاش اگر خانه و درِ خانه را نمى دانیم، کوچه را مى دانستیم.

حاج محمّد على فشندى ـ رحمه اللّه ـ هنگام تشرّف به محضر حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ عرض مى کند: مردم دعاى توسل مى خوانند و در انتظار شما هستند و شما را مى خواهند، و دوستان شما ناراحتند. حضرت مى فرماید: دوستان ما ناراحت نیستند!

 اى کاش مى نشستیم و درباره ى این که حضرت غائب ـ علیه السّلام ـ چه وقت ظهور مى کند، با هم گفت و گو مى کردیم، تا حدّاقل از منتظرین فرج باشیم. اشخاصى را مى خواهند که تنها براى آن حضرت باشند.

کسانى منتظر فرج هستند که براى خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه براى برآوردن حاجات شخصى خود. چرا ما حدّاقل مانند نصارى که در مواقع تحیّر با انجیل ارتباط دارند، با آن حضرت ارتباط برقرار نمى کنیم؟!

‌خشنودى امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ میزان عمل ما باید باشد :

در امور اجتماعى نباید به دیگران نگاه کنیم و از این و آن پیروى کنیم، زیرا افراد، معصوم نیستند، هر چند بزرگ و بزرگوار باشند؛ بلکه باید نگاه کنیم و ببینیم اگر خودمان تنها بودیم و دیگران نبودند آیا انجام مى دادیم یا خیر؟ و نباید به دیگران کار داشته باشیم.

(مقصود حضرت استاد ـ رحمه الله ـ عدم تقلید و پیروى از دیگران در موضوعات احکام است، نه در خود احکام که انسان یا باید خود مجتهد و صاحب نظر باشد، و یا از مجتهد جامع الشرایط تقلید کند.)

ما نباید خود را با اهل سنّت قیاس کنیم، ما باید رضا و میل امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ را در کارها به دست آوریم، چه در مصرف سهم امام ـ علیه السّلام ـ و چه در کارهاى اجتماعى دیگر.

منبع : سایت حضرت آیت الله العظمی بهجت (ره)